[recensie] The Salt Path

Dit is zeker weten een van mijn favoriete boeken dit jaar. Al van meerdere kanten hadden mensen aan mij gevraagd of ik het boek al kende, aangezien ik al jaren het plan heb om het South West Coast Path een keer helemaal te lopen. Een vriendin leende het me, een paar dagen later had ik toevallig een treinreis van 11 uur naar Kopenhagen voor de boeg, dus dat was het ultieme moment om in dit boek te duiken.

Titel: The Salt Path
Auteur: Raynor Winn
Uitgeverij: Penguin Books
Jaar van uitgave: 2019
Aantal pagina's: 276
Goodreads link

Auteur Raynor Winn en haar man Moth zijn de 50 gepasseerd, zijn hun boerderij en daarmee hun huis en inkomen kwijtgeraakt, en worden ook nog geconfronteerd met het feit dat Moth een terminale ziekte heeft en niet lang meer zal leven. Wat ga je dan doen? Juist: wandelen. En wel het South West Coast Path, een kustpad in Engeland van 630 mijl, ofwel 1014 kilometer.

De verslaggeving van dit waargebeurde verhaal is meeslepend en inspirerend. Raynor en Moth overkomen samen allerlei soorten obstakels: fysieke uitputting, wildkamperen, een tekort aan geld (probeer maar eens met z'n tweeën te leven van nog geen 48 pond per week), elke nacht weer een plaats voor je tent vinden, bedenken wat je moet doen als het herfst wordt en je nog steeds geen huis hebt, mensen die zo snel mogelijk hun gezellig kletspraatje afkappen als je zegt dat je dakloos bent, en proberen 's ochtends rustig te kunnen plassen terwijl al die baasjes zo belachelijk vroeg hun hond uitlaten. Raynor weet hun verhaal toch hoopvol en komisch neer te zetten. De bijzondere ontmoetingen die ze hebben met anderen, de vreugde als ze een patatje kunnen vinden voor 1 pond, de verscheidene mensen die Moth aanzien voor een bekende dichter (wat voor hilarische verwarring zorgt), het feit dat ze nooit bij de pakken neer gaan zitten en de blijdschap als ze merken dat Moth echt sterker wordt.

Het was lang geleden dat een boek me zo greep dat ik het bijna in één keer uitlas. Nu waren de omstandigheden (inclusief vertraging 12,5 uur onderweg met de trein) er ook wel naar, maar ik had totaal geen behoefte om ter afwisseling mijn telefoon te grijpen voor een van de series die ik van Netflix had gedownload. Ik vond het jammer om de trein uit te moeten zonder dat ik het boek uit had (maar ook fijn om eindelijk in Kopenhagen te zijn). Je wil eigenlijk tijdens het lezen vast je backpack inpakken en in de trein stappen om in hun voetstappen te treden.