Een van de voordelen van werken bij een klein bedrijf: zeer persoonlijke kerstpakketten. Het standaardcadeau is een Cinevillepas voor een aantal maanden, maar als je in een afgelegen dorp woont en niet zo vaak naar de film kunt, mag je ook iets anders kiezen. Dus ik had voor het tweede jaar op rij om boeken gevraagd (what else?) en kreeg vier prachtige boeken over wandelen, buiten zijn en Groot-Britannië.
Titel: Love of Country: A Hebridean Journey
Auteur: Madeleine Bunting
Uitgeverij: Granta Publications
Jaar van uitgave: 2016
Aantal pagina's: 351
Goodreads link
Bunting gaat al van kinds af aan regelmatig op vakantie naar de Schotse Hebriden, een eilandengroep ten westen van het Schotse vasteland. Voor dit boek is ze meermaals teruggereisd naar deze eilanden om verslag te kunnen doen van hun schoonheid en hun politieke, religieuze en culturele context. 7 hoofdstukken beschrijven 7 verschillende eilanden, van de grotere eilanden als Harris en Lewis, tot de kleine, onbewoonde eilanden als Boraraigh.
Voor mij was dit boek als een wandeling. Ik heb het van het begin tot het eind gelezen, waarbij soms mijn gedachten afdwaalden, waarop ze vervolgens weer gegrepen werden door een interessante passage en ik me weer vol aandacht richtte op wat er te zien was. Bunting laat allerlei aspecten van het leven op de Hebriden zien: ze vertelt over auteurs die zich afzonderen op Jura, over de vreselijke clearances waarbij bewoners van hun eiland verdreven werden als vee, over de gemeenschap op Iona die vroeger niet alleen religieus was, maar waar mensen ook studeerden aan de universiteit.
Niet alle onderwerpen in het boek zijn voor iedereen even interessant - een vriendin van me was vooral geboeid door het tweede deel - maar dat is precies waarom je er zo heerlijk doorheen kunt wandelen. Als een paar alinea's je wat minder boeien, kun je tijdens het lezen ervan afdwalen naar wat je net hebt gelezen, en de draad weer oppakken wanneer je weer gegrepen wordt door een nieuwe zin.
Als linguïst werd ik natuurlijk extra geboeid door de passage over het Gaelic, met de verwijzing naar de Sapir-Whorf hypothese: ‘We are born inside a language and see everything from within its parameters; it is not we who makes the language, it is the language who makes us.’ Al is de andere kant van deze stelling natuurlijk dat een taal ook gevormd wordt naar de wereld die deze beschrijft. De bewoners van de Hebriden hebben veel meer te maken met de natuur dan de bewoners van het vaste land. Daarom kennen ze bijvoorbeeld meerdere woorden voor het beschrijven van verschillende vormen van heuvels en zijn er veel woorden voor allerlei groen- en blauwtinten.
Van dit boek krijg je zin om naar afgelegen gebieden af te reizen, uit te kijken over de onstuimige zee, een berg te beklimmen en alleen maar groen om je heen te zien, een verrekijker te kopen om vogels te kunnen volgen in hun vlucht.
Het is nu, tijdens de coronacrisis, natuurlijk totaal niet het moment om op reis te gaan, maar je kunt je wel verliezen in de prachtige beschrijvingen van Bunting, die je het gevoel geven dat je op reis bent. Ook kan het zeker geen kwaad naar het prachtige cover design van Dan Mogford te staren en je dat figuurtje aan de kust te wanen dat straks weer terug wandelt naar zijn cottage met witte muren. Daarnaast hoef je niet per se ver te reizen om je te verwonderen. Zoals Bunting het uitdrukt: ‘Some look for novelty on their travels, but I was looking for intimacy. Some look for the distance and space of other continents but I suspected there was plenty of complexity and astonishment under my feet in the damp Antlantic archipelago of the British Isles.’ Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de Britse eilanden, maar ook voor ons kleine landje met prachtige bossen, duingebieden en open weides.
Reacties
Een reactie posten